Een aantal weken geleden meldde ik jullie al dat er een interview met mijn vrouw Erna in het maandblad PLUS van september 2016 staat.
De titel ‘Mijn man kleedt zich af en toe als vrouw‘ vond ik wel mooi passen.
Het interview staat inmiddels ook online en dat kan je hier lezen. Omdat het ook online staat heb ik het ook gescand en kan je het downloaden en lezen door op het plaatje hiernaast te clicken.
Ben wel benieuwd naar jullie reactie.
CrossDresser - Transgender - Travestie -------- Bianca Holland - DeelTijdVrouw 
Mijn vrouw is op de hoogte van mijn aard, mijn kinderen niet. Zij accepteert het eerder “gelaten”, vindt het erg dat ik geld spendeer aan vrouwenkleren en lingerie, maar ze kijkt niet meer in mijn kleerkast. Verder vind ik het vreemd dat men hier spreekt over een “hobby” want dat is het toch niet. Het zit in onze natuur en ik ben ervan overtuigd dat we er helemaal niets aan kunnen veranderen. Ik ben ooit naar een psychiater geweest, maar die wilde me helemaal niet als patient : dit was geen aandoening. Maar het is wel een feit dat andere mensen ons niet kunnen accepteren. Zij die ons graag zien, zijn geschokt; de anderen zouden, indien het bekend werd, ons uitlachen. Ik heb de indruk dat enkel het winkelpersoneel dat ons de vrouwenspulletjes verkoopt, ons “op een professionele manier” aanvaardt zoals we zijn. Of ze dit ook buiten die context zouden doen, is nog maar de vraag.
Inderdaad heel herkenbaar. Hoe vertel ik het mijn vrouw/vriendin en hoe dan verder. Eigenlijk moet ze hartstikke trots op jou zijn, zo jaloers makend perfect jij over straat gaat! Je doet het hartsikke goed, dus ga vooral zo door!!!
Jouw Erna is eerder regel dan uitzondering. Wel petje af voor haar, dat ze koffie met je wil drinken voordat je naar buiten gaat! Ik heb al heel veel vrouwen hierover gesproken. Ze zijn allemaal even tolerant. Willen graag met mij winkelen en uitgaan, maar als hun partner dezelfde drang als ik/wij zouden hebben, zouden ze dat niet echt accepteren. Maar door hen heb ik mezelf wel zo kunnen ontwikkelen, en toch ook accepteren, zoals ik nu ben!
Ik heb het ook 20 jaar geleden verteld. In de loop der jaren nog wel gecheckt, maar ze vindt mn hobby(/way of life (als ik voor meer dan een week alleen op reis ben) nog steeds helemaal niets. Maar zolang ik niets in huis laat slingeren, ik niet in de buurt in jurkjes rondloop en het niet tegen mensen vertel die zij ook kent, kan zij ermee leven. Zij moedigde me wel aan om op zoek te gaan naar mensen waar ik het ermee over kan hebben. In het begin had ik geen clou waar ik moest beginnen. Nu ben ik al ruim drie jaar actief op internet met een blog, Facebook, Instagram, Pinterest en Lookbook.nu (een wereldwijde site voor modebewustzijn) onder mijn alter ego. Na een verkeersongeval vijf jaar geleden, zijn mn ogen geopend en lukt het me vrij aardig om elke vrijdag te winkelen, koffiedrinken enz. Heel veel collega’s weten ondertussen dat ik hier mee bezig ben, waaronder mijn managers. Ik ga bijvoorbeeld ook zo naar bedrijfsfeesten. Een aantal collega’s (dames) volgen mij op social media.
Het is niet perfect hoe ik over straat ga, maar ik heb het idee dat tegen de tijd dat ik de perfectie, die ik met veel andere zaken heel belangrijk vind, heb bereikt, ik bijna rijp ben voor het bejaardentehuis.
Dus ik neem het er NU van!
Ik heb in de loop der jaren wel gemerkt dat, sinds ik stevig op mn hakken sta (ja dat was en is eigenlijk nog wel een beetje een kunst), ik alleen maar complimenten krijg. Wij hebben overigens geen kinderen.
Geweldig, zo herkenbaar, ik wou dat ik zo ver was maar durf de stap niet te wagen om het mijn vrouw te vertellen, ik heb 2x per jaar mijn Anne dag en daar probeer ik het mee te doen.
Ga zo door, je bent het visitekaartje van heel tv Nederland voor mij…..
Bianca, jullie verhaal lijkt veel op het mijne. De schok was minder groot, want ook bij mij waren er al voortekenen bekend. Maar ook ik heb samen met mijn gezin een ‘modus operandi’ gevonden. Bij mij is dat wekelijks, meestal op een koopavond en soms op een zaterdag overdag. Ik noem het ook mijn hobby, want dat is het voor een deel ook gewoon. Het is iets wat in ons zit en waar we blijkbaar niet van los komen, en ook niet los willen komen, als het aan mij ligt. Die ontspannenheid heb ik ook na mijn uitstapjes. Ik heb er gelukkig, ook door de acceptatie, heel veel plezier in wat ik kan doen op deze manier. En dat is heel belangrijk voor mij.